هوش مصنوعی:
شاعر در این متن به خدایی سوگند می‌خورد که کوه‌ها و دریاها را آفریده و گنج‌ها و جواهرات را درخشان کرده است. او بیان می‌کند که درد فراق لب معشوق را چنان کشیده که قابل توصیف نیست.
رده سنی:
15+
این متن دارای مفاهیم عرفانی و عاشقانه است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین استفاده از واژگان ادبی و پیچیدگی معنایی آن، مناسب سنین بالاتر است.
شمارهٔ ۱۶۶
به خدایی که کوه و دریا را
خازن در و لعل رخشان کرد
که من از درد فرقت لب تو
آن کشید م که شرح نتوان کرد
خازن در و لعل رخشان کرد
که من از درد فرقت لب تو
آن کشید م که شرح نتوان کرد
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۶۵ - در هجا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۶۷ - در وعظ
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
