هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از تحول و ارتقاء خود از وضعیتی پست به مقامی بلند سخن می‌گوید. او با تشبیه خود به نهال و خاک، بیان می‌کند که چگونه با توجه و لطف دیگری (احتمالاً معشوق یا مراد) به جایگاهی رفیع مانند فلک رسیده است.
رده سنی:
15+
مفاهیم عمیق عرفانی و استفاده از استعاره‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان زیر 15 سال قابل درک نباشد.
رباعی شمارهٔ ۱۷۹۰
گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای
ور پست کنی مرا تو برداشته‌ای
خاکی بودم به زیر پاهای خسان
همچون فلکم مها تو افراشته‌ای
ور پست کنی مرا تو برداشته‌ای
خاکی بودم به زیر پاهای خسان
همچون فلکم مها تو افراشته‌ای
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۱۷۸۹
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۱۷۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
