هوش مصنوعی: مردی زنی زیبا را در راه می‌بیند و تحت تأثیر نگاه او قرار می‌گیرد. زن نقابش را برمی‌دارد و مرد از دیدن چهره‌اش مانند آفتاب، مست و شیدا می‌شود. مرد عاشقانه به دنبال زن می‌رود و زن او را از خود می‌راند. مرد از زن می‌پرسد چرا اگر قصد دوستی نداشت، چهره‌اش را نشان داد. زن پاسخ می‌دهد که دوست داشتن واقعی نیازمند پایبندی و تعهد است و تنها در این صورت دوست در زمان نبودن فرد، جای او را خواهد گرفت.
رده سنی: 15+ این متن دارای مفاهیم عاشقانه و عرفانی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، پیام اخلاقی و فلسفی آن نیازمند سطحی از بلوغ فکری است که معمولاً از نوجوانی به بعد شکل می‌گیرد.

الحكایة ‌و التمثیل

در رهی میرفت بس زیبا زنی
دید مردی چشم زن چون رهزنی

چشم زن در چشم زخمی ره زدش
تیر مژگان برجگر ناگه زدش

زن روان شد مرد بر پی شد روان
زن نگه کرد از پس و گفت ای جوان

چیست حالت گفت چشم رهزنت
زد رهم چون چشم گفتم روشنت

زن برانداخت آن زمان از رخ نقاب
تا بدید آن چهرهٔ چون آفتاب

مرد شد کلی ز دست آنجایگاه
جزو جزوش گشت مست آنجایگاه

زن چو آخر در سرای خویش شد
عاشقش بر در حال اندیش شد

عاقبت سنگی در انداخت از غرور
زن برون آمد که ای شوریده دور

رو سر خود گیر ای سرگشته رای
تا نبرندت سر اهل این سرای

مرد گفتش چون نمیبودی مرا
روی از بهر چه بنمودی مرا

گفت الحق دوست میدارم بسی
این که دایم دوستم دارد کسی

چون بنای دوستی محکم کنی
خویشتن را درحرم محرم کنی

تا چو دوران فنای تو بود
دوستت بی تو بجای تو بود
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:الحكایة ‌و التمثیل
گوهر بعدی:الحكایة ‌و التمثیل
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.