هوش مصنوعی:
شاعر خاطره‌ای از کودکی خود را روایت می‌کند که با شنیدن نغمه‌هایی از خواب بیدار می‌شود، اما هنگام گوش دادن، هیچ صدایی نمی‌شنود. سپس با حسرت از شور جوانی می‌پرسد که کجا رفته است.
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم عمیق عاطفی و حسرت گذشته است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، نیاز به درک ادبیات شاعرانه دارد.
رباعی شمارهٔ ۳۹
طفلی بودم غنوده بر بستر ناز
برخاست ز دور نغمه های دمساز
تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز
ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز
برخاست ز دور نغمه های دمساز
تا گوش نهادم نه صدا بود و نه ساز
ای شور جوانی! تو کجا رفتی باز
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:رباعی شمارهٔ ۳۸
گوهر بعدی:رباعی شمارهٔ ۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
