هوش مصنوعی: این متن عرفانی به دنبال یافتن حقیقت و وصال با خدا از طریق گذر از خود و فنا در ذات الهی است. با تأکید بر عشق و درد به عنوان راهی برای شفا و شناخت، شعر به خواننده توصیه می‌کند که از تعلقات دنیوی بگذرد و به دنبال بقای حقیقی باشد. همچنین، اشاره‌ای به ارزش ذوق عاشقانه در مقابل زهد خشک دارد و عشق را به عنوان راهی برای رسیدن به حقیقت و آرامش روحی معرفی می‌کند.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در متن ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات به مفاهیمی مانند فنا و بقا نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد.

قصیدهٔ شمارهٔ ۳۴

گر در این بحر آشنا یابی
عین ما را به عین ما یابی

دردمندی اگر دوا جوئی
درد می نوش تا شفا یابی

گر وصال خدای خود طلبی
بگذر از خود که تا خدا یابی

نقد معنی که گنج صورت ماست
گر بجوئی ز بینوا یابی

از فنا بگذر و بقا را جو
که بقا را هم از فنا یابی

ذوق در عاشقی و قلاشی است
ذوق از زاهدی کجا یابی

همدم جام می شو ای عاشق
تا نصیبی ز ذوق دریابی

ای که گوئی که تا کیش جویم
جاودانش بجوی تا یابی

خویش گم کرده ای و می جوئی
خوش بود خویش را چو وایابی

عاشقانه بیا قدم در نه
یا کشندت بعشق یا یابی

خلعت عشق را بپوشی خوش
گر ز آل عبا عبا یابی

در غمش پایدار مردانه
که ز عشقش بسی غنا یابی

راحت جان مبتلا دانی
گر ز بالای او بلا یابی

نعمت الله را بدست آور
تا که مقصود دو سرا یابی
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۱۴
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:قصیدهٔ شمارهٔ ۳۳
گوهر بعدی:قصیدهٔ شمارهٔ ۳۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.