هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر به زندگی پست و ناپاک اعتراض می‌کند و بیان می‌کند که اگر زندگی باید این‌گونه باشد، او ترجیح می‌دهد فانوس عمرش را به رسوایی بر بلندای کاج خشک کوچه بن‌بست بیاویزد یا یادگاری جاودانه از ایمان خود بر جای بگذارد. این شعر نشان‌دهنده نارضایتی از شرایط موجود و تمایل به برجای گذاشتن اثری ماندگار است.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق فلسفی و انتقادی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان زیر 16 سال سنگین و نامفهوم باشد. همچنین، استفاده از استعاره‌های پیچیده و مفاهیم انتزاعی نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد که معمولاً در نوجوانان بالای 16 سال یافت می‌شود.
بودن
گر بدین‌سان زیست باید پست
من چه بی‌شرمم اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم
بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه‌ی بن‌بست.
گر بدین‌سان زیست باید پاک
من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمانِ خود، چون کوه
یادگاری جاودانه، بر ترازِ بی‌بقایِ خاک.
۱۳۳۲
من چه بی‌شرمم اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم
بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه‌ی بن‌بست.
گر بدین‌سان زیست باید پاک
من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمانِ خود، چون کوه
یادگاری جاودانه، بر ترازِ بی‌بقایِ خاک.
۱۳۳۲
۳۲۲۶
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:مرغ باران
گوهر بعدی:شبانه
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
