هوش مصنوعی:
متن شعری است که تصاویری از تنهایی، انتظار و بسته بودن دروازه‌ها را با استفاده از نمادهایی مانند کلید نقره، آبگیر سرد، دروازه تاریک و هلال روشن به تصویر می‌کشد. شاعر از مسافری تنها می‌پرسد که با آتش حقیرش در سایه‌سار بید، چشم‌به‌راه کدام سپیده‌دم است. در پایان، تأکید می‌شود که دروازه‌ای با هفت قفل جادو بسته است.
رده سنی:
15+
متن دارای نمادها و مفاهیم عمیق است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی بیشتری دارد. همچنین، فضای شعر ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم یا سنگین باشد.
شبانه
کلیدِ بزرگِ نقره
در آبگیرِ سرد
شکسته‌ست.
دروازه‌ی تاریک
بسته‌ست.
«ــ مسافرِ تنها !
با آتشِ حقیرت
در سایه‌سارِ بید
چشم‌انتظارِ کدام
سپیده‌دمی؟»
هلالِ روشن
در آبگیرِ سرد
شکسته‌ست
و دروازه‌ی نقره‌کوب
با هفت قفلِ جادو
بسته‌ست.
۱۳۴۹
در آبگیرِ سرد
شکسته‌ست.
دروازه‌ی تاریک
بسته‌ست.
«ــ مسافرِ تنها !
با آتشِ حقیرت
در سایه‌سارِ بید
چشم‌انتظارِ کدام
سپیده‌دمی؟»
هلالِ روشن
در آبگیرِ سرد
شکسته‌ست
و دروازه‌ی نقره‌کوب
با هفت قفلِ جادو
بسته‌ست.
۱۳۴۹
۱۱۷۵
حمایت مالی از گوهرین
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:تابستان
گوهر بعدی:شبانه
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
