هوش مصنوعی: متن بیانگر احساسات عمیق تنهایی، ملال و غم است. راوی با بی‌آرزویی و ملالت درون خود زندگی می‌کند، با مرده‌ای سخن می‌گوید و اشک بی‌بهانه می‌ریزد. او از زمستان خاموش و خشک درون خود می‌گوید و غم را همچون سنگ‌باری آشنا توصیف می‌کند.
رده سنی: 16+ متن حاوی مضامین عمیق عاطفی مانند تنهایی، ملال و غم است که درک و پردازش آن‌ها ممکن است برای خوانندگان جوان‌تر دشوار باشد. همچنین، اشاره به 'مرده' و 'زمستان خاموش خشک' می‌تواند برای سنین پایین تر نامفهوم یا ناراحت‌کننده باشد.

شبانه

ــ بی‌آرزو چه می‌کنی ای دوست؟

ــ به ملال،
در خود به ملال
با یکی مُرده سخن می‌گویم.

شب، خامُش اِستاده هوا
وز آخرین هیاهوی پرند‌گانِ کوچ
دیرگاه‌ها می‌گذرد.
اشکِ بی‌بهانه‌ام آیا
تلخه‌ی این تالاب نیست؟



ــ از این گونه
بی‌اشک
به چه می‌گریی؟
ــ مگر آن زمستانِ خاموشِ خشک
در من است.

به هر اندازه که بیگانه‌وار
به شانه‌بَرَت سَر نهم
سنگ‌باری آشناست
سنگ‌باری آشناست غم.

۲۲ خردادِ ۱۳۷۳

این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شب‌بیداران
گوهر بعدی:شرقاشرقِ شادیانه...
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.