هوش مصنوعی: متن شعری است که از خواننده می‌خواهد بر فردی رنج‌دیده و تنها ببخشاید. این فرد با دردهای درونی، خاطرات فراموش‌شده، و آرزوهای از دست‌رفته دست و پنجه نرم می‌کند. شاعر با تصاویری مانند آب‌های راکد، تابوت، و خاک غربت، حس تنهایی و رنج او را به تصویر می‌کشد. در نهایت، اشاره می‌کند که ریشه‌های خوشبختی دیگران در غم‌های این فرد نهفته است.
رده سنی: 16+ متن دارای مضامین عمیق عاطفی و روان‌شناختی مانند تنهایی، رنج، و حسرت است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، تصاویر شاعرانه مانند تابوت و خاک غربت ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر سنگین یا نامفهوم باشد.

بر او ببخشایید

بر او ببخشایید
بر او که گاه گاه
پیوند دردناک وجودش را
با آب های راکد
و حفره های خالی از یاد می برد
و ابلهانه می پندارد
که حق زیستن دارد

بر او ببخشایید
بر خشم بی تفاوت یک تصویر
که آرزوی دوردست تحّرک
در دیدگان کاغذیش آب می شود

بر او ببخشایید
بر او که در سراسر تابوتش
جریان سرخ ماه گذر دارد
و عطر های منقلب شب
خواب هزار سالهٔ اندامش را
آشفته می کند

بر او ببخشایید
بر او که از درون متلاشیست
اما هنوز پوست چشمانش از تصوّر ذرات نور می سوزد
و گیسوان بیهُده اش
نومیدوار از نفوذ نفسهای عشق می لرزد

ای ساکنان سرزمین سادهٔ خوشبختی
ای همدمان پنجره های گشوده در باران
بر او ببخشایید
بر او ببخشایید
زیرا که مسحور است
زیرا که ریشه های هستی ِ بارآور شما
در خاکهای غربت او نقب می زنند
و قلب زود باور او را
با ضربه های موذی حسرت
در کنج سینه اش متورم می سازند .
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:میان ِ تاریکی
گوهر بعدی:دریافت
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.