خوش می‌کشد بسوی تو این عشق سرکشم
گر از جفا رقیب نسازد مشوّشم

گه خال دانه می‌کشدم گه کمند زلف
چون صید ناتوان ز جفا در کشاکشم

از آب چشم و آتش دل بی تو هر زمان
گاهی در آب غوطه ور و گه در آتشم

گر صد رهم رقیب کشد از جفا هنوز
من با امید وصل تو با باده سرخوشم

از سیل اشک و نالهٔ غم آه دردناک
سوزد درون و چهرهٔ از خون منقّشم

نبود متاع دیگرم اندر دیار عشق
ای وای اگر مدد نکند بخت سرکشم

جانا به وری و موی عزیزت که در جهان
یکدم خیال روی تو نبود فرامشم

گفتم که ناخوشم ز غم هجر و انتظار
گفتا خموش باش صبوحی که من خوشم