هوش مصنوعی: این متن شعری است که به ستایش حکمت و دانش می‌پردازد و از بهار به عنوان نمادی از جاودانگی و زیبایی طبع انسان حکیم یاد می‌کند. شاعر با استفاده از تصاویر طبیعی مانند گلشن، خورشید، و نسیم، برتری و تأثیرگذاری حکمت و فضل را توصیف می‌کند. همچنین، به مقایسه‌ای بین بهار طبیعی و بهار معنوی (فضیلت و معرفت) اشاره دارد و از آثار ماندگار حکیمان مانند بوعلی سینا تمجید می‌کند.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عمیق فلسفی و ادبی است که درک آن به سطحی از بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات کلاسیک فارسی نیاز دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

شمارهٔ ۱۷۵ - ای حکیم

نوبهار و رسم او ناپایدار است ای حکیم
گلشن طبع تو جاویدان بهار است ای حکیم

آن بهاری کاعتدالش ز آفتاب حکمت است
از نسیم مهرگانی برکنار است ای حکیم

در بهار فضل و باغ معرفت جاوید زی
زانکه خورشید تو در نصف‌النهار است ای‌ حکیم

نوبهار فرخ بلخ و بهارستان گنگ
در برگلخانهٔ طبع تو خارست ای حکیم

نافهٔ چین است مشگین خامه‌ات کآثار وی
مشگ‌بیز و مشگ‌ریز و مشگ‌بارست ای حکیم

یا مگر دریاست با آب مدادت تعبیه
کاینچنین گفتار نغزت آبدار است ای حکیم

حکمت ار می‌کرد فخر از روزگار بوعلی
اینک آثار تو فخر روزگارست ای حکیم

مدح این بی‌دولتان عارست دانا را ولیک
چون توئی را مدح گفتن افتخار است ای حکیم
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۷۴ - مطایبه و انتقاد
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۷۶ - سرود مدرسه
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.