هوش مصنوعی: این شعر بیانگر عشق و دلبستگی عمیق شاعر به وطنش ایران است. او از رنج‌ها و مصیبت‌هایی که کشورش متحمل شده، سخن می‌گوید و درد دوری از وطن را توصیف می‌کند. شاعر از وضعیت نابسامان کشورش غمگین است و احساس می‌کند که بدون وطنش، زندگی برایش جهنم است. او همچنین از بی‌توجهی دیگران به رنج‌های وطنش شکایت دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل موضوعات عمیق عاطفی و سیاسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، بیان غم و اندوه و مصیبت‌های وطن ممکن است برای سنین پایین سنگین باشد.

شمارهٔ ۲۰۹ - ای وطن من

ای خطهٔ ایران مهین‌، ای وطن من
ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

ای عاصمهٔ دنیی آباد که شد باز
آشفته کنارت چو دل پر حزن من

دور از تو گل و لاله و سرو و سمنم نیست
ای باغ گل و لاله و سرو و سمن من

بس خار مصیبت که خلد دل را بر پای
بی روی تو، ای تازه شکفته چمن من

ای بار خدای من گر بی‌تو زیم باز
افرشتهٔ من گردد چون اهرمن من

تا هست کنار تو پر از لشکر دشمن
هرگز نشود خالی از دل محن من

از رنج تو لاغر شده‌ام چونان کاز من
تا بر نشود ناله نبینی بدن من

دردا و دریغاکه چنان گشتی بی‌برک
کاز بافتهء خویش نداری کفن من

بسیار سخن گفتم در تعزیت تو
آوخ که نگریاند کس را سخن من

وانگاه نیوشند سخن‌های مرا خلق
کز خون من آغشته شود پیرهن من

و امروز همی‌گویم با محنت بسیار
دردا و دریغا وطن من‌، وطن من
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: قصیده
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۰۸ - فقر و فنا
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۱۰ - آسمان پیما
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.