هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه از حافظ، بیانگر عشق و دلدادگی شاعر به معشوق است. در آن از تشبیهات و استعاره‌های زیبا مانند شکر، بتخانه، شمع و پروانه، و دیوانه استفاده شده است. شاعر از رنج‌های عشق، بی‌قراری، و اشتیاق به وصال معشوق می‌گوید و در نهایت، طلب بوسه و یادگاری از معشوق دارد.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و احساسی عمیق است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات و استعارات نیاز به درک ادبی بالاتری دارند.

شمارهٔ ۵۳۷

لب از تو وز شکر پیمانه ای چند
رخ از تو وز ختن بتخانه ای چند

چو در پیمودن آری خرمن حسن
روان کن سوی ما پیمانه ای چند

درازی هست در موی تو چندان
که می باید به هر مو شانه ای چند

بیازارد گرت زان شانه مویی
به پیشت بشکنم دندانه ای چند

سر آن روی آتشناک گردم
بیاید شمع را پروانه ای چند

به زلف و عارضت دلهای سوزان
شب است و آتش و دیوانه ای چند

مخسپ امشب که از بی خوابی خویش
بگویم پیش تو افسانه ای چند

ز چشمم دانه دانه می چکد آب
چو مرغان قانعم با دانه ای چند

خوشم با عشق تو بی عقل و بی جان
نگنجد در میان بیگانه ای چند

بر آگرد دلم کز جستجویت
مرا هم کشته شد ویرانه ای چند

براتم کن ز لب بوسی و بنویس
هم از خون دلم پروانه ای چند

وگر نیشی زند از غمزه مست
ز خسرو بشنود افسانه ای چند
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۳۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.