سفیده دم چو در از ابر درفشان بچکد
به کام لاله و سون زلال جان بچکد

روان کن آن می چون آفتاب گرماگرم
چنان که خوی ز بناگوش دوستان بچکد

شراب آب حیات است وجان ما مسرور
که مرده زنده کند چون به خاکدان بچکد

خوشا کشیدن می بر بساط سبزه چو ابر
کشیده باشد و باران یگان یگان بچکد

چنان بر آب خود آید چمن ز ابر بهار
که هر زمان تری از شاخ ارغوان بچکد

به روی نازک گل تیز منگر، ای نرگس
که خون ز رویش ترسم بناگهان بچکد

ز شاخ سبزه چنان آب می چکد ز تری
که در ز خانه خسرو به هر زمان بچکد

«امیرخسرو دهلوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir