سخن عارف ستوده سیر
چون به اینجا رسید پیش پسر

گفت کای فهم را مهیا تو
عشق من بود ازین قبل با تو

رخت آیینه مصفا بود
زان جمال ازل هویدا بود

چشم من بود بر جمال ازل
چون در آیینه ات فتاد خلل

چشم ازان آینه فرو بستم
پس زانوی خویش بنشستم

شاهد از آینه چو تابد رو
به بود آینه سر زانو

آن که باشد ز زانو آینه اش
حسن معنی شود معاینه اش