ای غمت دولت جاوید همه
قرب تو غایت امید همه

به غمت خاطر نومیدان خوش
وز رخت جنت جاویدان خوش

مبتلای من و ماییم هنوز
مانده در خوف و رجاییم هنوز

چون به مایی خود اندر بندیم
به تو بی فضل تو چون پیوندیم

بین گرفتاری و رسوایی ما
برهان ما را از مایی ما

بو که سویت ره و رویی یابیم
وز گلستان تو بویی یابیم

جامی از جان و جهان بگسسته ست
تار امید به لطفت بسته ست

دار پیوندش ازان تار قوی
کن بدل کهنگیش را به نوی

چون شود عقد امیدش محکم
عقده شک ز دلش گردد کم

ساز از سر یقین آگاهش
ده به میدان توکل راهش