هوش مصنوعی: این شعر یک نیایش عرفانی است که در آن شاعر از خداوند می‌خواهد تا امید و شادی را به زندگی‌اش بازگرداند، به او نعمت‌های الهی را بشناساند، و توانایی سپاسگزاری و ستایش را به او عطا کند. همچنین، شاعر از تنهایی و فقدان همراهان در مسیر معنوی شکوه می‌کند و از خدا می‌خواهد تا او را در این راه یاری کند.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و معنوی است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی از اصطلاحات و استعاره‌های به‌کاررفته در شعر ممکن است برای این گروه سنی نامفهوم باشد.

بخش ۱ - آغاز

الهی غنچه ی امید بگشای
گلی از روضه ی جاوید بنمای

بخندان از لب آن غنچه باغم
وز این گل عطر پرور کن دماغم

درین محنت سرای بی مواسا
به نعمت های خویشم کن شناسا

ضمیرم را سپاس اندیشه گردان
زبانم را ستایش پیشه گردان

ز تقویم خرد بهروزیم بخش
بر اقلیم سخن فیروزیم بخش

دلی دادی ز گوهر گنج بر گنج
ز گنج دل زبان را کن گهر سنج

گشادی نافه ی طبع مرا ناف
معطر کن ز مشکم قاف تا قاف

ز شعرم خامه را شکر زبان کن
ز عطرم نامه را عنبر فشان کن

سخن را خود سرانجامی نمانده ست
وز آن نامه به جز نامی نمانده ست

درین خم خانه ی شیرین فسانه
نمی یابم صدایی زان ترانه

حریفان باده ها خوردند و رفتند
تهی خم ها رها کردند و رفتند

نبینم پخته ای زین بزم و خامی
که باشد بر کفش زان باده جامی

بیا جامی رها کن شرمساری
ز صاف و درد پیش آر آنچه داری
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: مثنوی
تعداد ابیات: ۱۳
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر بعدی:بخش ۲ - افتتاح نامه به نام یگانه ای که چشمه روشن مهر از دریای نوالش یک نم است و دفتر ملون سپهر از آیات کمالش یک رقم
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.