الهی غنچه ی امید بگشای
گلی از روضه ی جاوید بنمای

بخندان از لب آن غنچه باغم
وز این گل عطر پرور کن دماغم

درین محنت سرای بی مواسا
به نعمت های خویشم کن شناسا

ضمیرم را سپاس اندیشه گردان
زبانم را ستایش پیشه گردان

ز تقویم خرد بهروزیم بخش
بر اقلیم سخن فیروزیم بخش

دلی دادی ز گوهر گنج بر گنج
ز گنج دل زبان را کن گهر سنج

گشادی نافه ی طبع مرا ناف
معطر کن ز مشکم قاف تا قاف

ز شعرم خامه را شکر زبان کن
ز عطرم نامه را عنبر فشان کن

سخن را خود سرانجامی نمانده ست
وز آن نامه به جز نامی نمانده ست

درین خم خانه ی شیرین فسانه
نمی یابم صدایی زان ترانه

حریفان باده ها خوردند و رفتند
تهی خم ها رها کردند و رفتند

نبینم پخته ای زین بزم و خامی
که باشد بر کفش زان باده جامی

بیا جامی رها کن شرمساری
ز صاف و درد پیش آر آنچه داری