هر چند چو بحر تلخکامی،
این کار تو را بس است، جامی!

کز موج معانی‌ات ز سینه
افتاد به ساحل این سفینه

مرهم‌نه داغ دلفگاران
تسکین‌ده درد بیقراران

شیرین شکری‌ست نورسیده
از نیشکر قلم چکیده

شعری که ز خاطر خردمند
زاید، به مثل بود چو فرزند

فرزند به صورت ارچه زشت است
در چشم پدر نکوسرشت است

ای ساخته تیز خامه را نوک!
ز آن کرده عروس طبع را دوک!

می‌کن ز آن نوک، خوش‌نویسی!
ز آن دوک ز مشک رشته‌ریسی!

می‌زن رقمی به لوح انصاف!
دراعهٔ عیب پوش می‌باف!

چون شعر نکو بود، خط نیک
باشد مدد نکویی‌اش، لیک

گردد ز لباس خط ناخوب
در دیدهٔ عیب‌جوی، معیوب

حرفی که به خط بدنویسی،
در وی همه عیب خود نویسی

در خوبی خط اگر نکوشی،
از بهر خدا ز تیزهوشی،

حرفی که نهی، به راستی نه!
کز هر هنری است راستی به

و آن دم که نویسی‌اش، سراسر
با نسخهٔ راست کن برابر!

چون خود کردی فساد از آغاز،
اصلاح به دیگران مینداز!

کوتاهی این بلندبنیاد،
در هشتصد و نه فتاد و هشتاد

ور تو به شمار آن بری دست
باشد سه هزار و هشتصد و شصت

شد عرض ز طبع فکرت‌اندیش
در طول چهار مه، کم و بیش

در یک دو سه ساعتی ز هر روز
شد طبع بر این مراد، فیروز

هر چند که قدر این تهی‌دست
زین نظم شکسته‌بسته بشکست،

زو حقهٔ چرخ، درج در باد!
ز آوازهٔ او زمانه پر باد!