هوش مصنوعی:
شاعر در این ابیات از عشق نافرجام و رنج‌های ناشی از آن سخن می‌گوید. او با اشاره به سردی معشوق و تشبیه چهره‌اش به آتش و موهایش به دود، از بی‌فایده بودن این عشق می‌نالد. در بیت دوم، با اشاره به فایز (که احتمالاً نماد عاشقی بی‌پاسخ است) و تشنه‌جان دادن در بیابان، بر بی‌ثمری تلاش‌های خود تأکید می‌کند و در نهایت، زنده‌رود صفاهان را نیز بی‌حاصل می‌خواند.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مضامین عاشقانه‌ای است که درک آن‌ها نیاز به بلوغ عاطفی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.
دوبیتی شمارهٔ ۱۵
رخ تو آتش و زلف تو دود است
مرا زین سرد‌مهری‌ها چه سود است؟
چو فایز در بیابان تشنه جان داد
چه حاصل در صفاهان زنده‌رود است
مرا زین سرد‌مهری‌ها چه سود است؟
چو فایز در بیابان تشنه جان داد
چه حاصل در صفاهان زنده‌رود است
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:دوبیتی شمارهٔ ۱۴
گوهر بعدی:دوبیتی شمارهٔ ۱۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
