عمری از جور چرخ مینا رنگ
رنجه بودم، ز رنج بیماری

یافت آئینه وجودم زنگ
از جفای سپهر زنگاری

تار شد دیدگان روشن بین
زرد شد، چهرگان گلناری

همچو موشی نحیف گشت و نزار
تن فربه چو گاو پرواری

آزمودم همه طبیبان را
در شفاخانه های بهداری

کار آن جمله و طبابتشان
کار بوزینه بود و نجاری

نه حکیمی، خبر ز حکمت داشت
نه پرستاری، از پرستاری

پیش بیطار رفتم آخر کار
چاره ای خواستم ز ناچاری

و آن شفابخش دام و دد، بگرفت
دستم و رستم از گرفتاری

بی تأمل علاج دردم کرد
تن ز غم رست و من ز غمخواری

طرفه بین، کز طبیبم آن نرسید
که ز دانای فن بیطاری

یا من از خیل چارپایانم
یا طبیبان از هنر عاری