هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از مدح و ستایش بزرگان عجم سخن می‌گوید و بیان می‌کند که چگونه مدح او را مانند دل و دیده‌اش می‌دانند. او امیدوار است که در ازای مدحش، بزرگان به او مزد و بخشش کنند، اما نگران است که ارزش شعر و خط او نادیده گرفته شود. در نهایت، شاعر از توانایی خود در رساندن شکر و سپاس به بزرگان ابراز تردید می‌کند و حتی از نوشتن مدح جدید نیز خودداری می‌کند.
رده سنی:
15+
این شعر به دلیل استفاده از مفاهیم عمیق ادبی و انتقادی، نیاز به درک و تجربه بیشتری از ادبیات و اجتماع دارد. همچنین، برخی از اصطلاحات و اشارات تاریخی ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم باشد.
شمارهٔ ۸
قطعۀ مدح مرا چون دل و چون دیدۀ خویش
از پی فخر بدارند بزرگان عجم
پس من آری بتن خویش فرستم بر تو
مدح گویم که مگر مزد فرستی بکرم
تو بدینار کسان آب مرا تیره کنی
حشمت شعر و خط من بفروشی بدرم
لیکن آخر ز چنان روی کجا بتوانم
برسانم بوجیه و بشرف شکر تو هم ؟
گر بمدح تو کنون هیچ قلم بردارم
این سر انگشت قلم گیر قلم باد ، قلم
از پی فخر بدارند بزرگان عجم
پس من آری بتن خویش فرستم بر تو
مدح گویم که مگر مزد فرستی بکرم
تو بدینار کسان آب مرا تیره کنی
حشمت شعر و خط من بفروشی بدرم
لیکن آخر ز چنان روی کجا بتوانم
برسانم بوجیه و بشرف شکر تو هم ؟
گر بمدح تو کنون هیچ قلم بردارم
این سر انگشت قلم گیر قلم باد ، قلم
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
