هوش مصنوعی:
شاعر در این شعر از یار و روزگار مشترک سخن می‌گوید و اشاره می‌کند که حسودان بسیاری وجود دارند. او از باده به عنوان تسکین‌دهنده اندوه یاد می‌کند و از یار می‌خواهد که همراه شود، زیرا کار اصلی آنهاست.
رده سنی:
16+
محتوا شامل مفاهیم عاشقانه و فلسفی است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به 'باده' ممکن است برای سنین پایین مناسب نباشد.
شمارهٔ ۳۷
ای یار چو روزگار یار من و توست
بس کس که حسود روزگار من و توست
این باده که اندوه‌گسار من و توست
برگیر و بیا که کار کار من و توست
بس کس که حسود روزگار من و توست
این باده که اندوه‌گسار من و توست
برگیر و بیا که کار کار من و توست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
