هوش مصنوعی:
این شعر بیانگر آن است که اگر ابر مانند انسان بخواهد بخشنده باشد، در نهایت تمام گوهرهایش را از دست می‌دهد و بی‌کار می‌ماند. این متن به زیبایی نشان می‌دهد که بخشش بی‌رویه می‌تواند به ضرر فرد تمام شود.
رده سنی:
12+
این شعر دارای مفاهیم اخلاقی و تمثیلی است که برای درک بهتر آن، مخاطب نیاز به سطحی از بلوغ فکری دارد. کودکان زیر 12 سال ممکن است در درک کامل پیام شعر دچار مشکل شوند.
شمارهٔ ۷۵
گر ابر به جود خویشتن را چو تو خواند
فراش تو بود او همی‌گرد نشاند
هر چند بسی گهر پراکند و فشاند
آخر گهرش نماند و بی‌کار بماند
فراش تو بود او همی‌گرد نشاند
هر چند بسی گهر پراکند و فشاند
آخر گهرش نماند و بی‌کار بماند
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۷۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۷۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
