قدح بدور لیت پر ز خون دلی دارد
غمش میاد کز اینسان دلی بدست آرد

زمینه به جرعه بده آب و نخم عشرت کار
که خواجه آن درود از جهان که میکارد

میان زاهد و رندان ز باده دریاهاست
دوان دوان سوی ما آمدن کجا بارد

سحر به دفع خمارم چه حاجت ترشیست
ز چهره محتسب ما چو سر که می بارد

عبارتیست از آن لب به سرخی این همه خط
که باده بر لب باریک جام بنگارد

حکایت لب باریک ساقی و لب جام
به جز مغنی باریک نغمه نگذارد

مغنیاه سخنان کمال باریک است
بخوان به چنگ که باریک نغمه دارد