به کوی دوست که وهم و خیال ره نبرند
مجال کی بود آنجا که عاشقان گذرند

ندیده دید کس حسن بی نهایت او
ز فرق تا به قدم گر چه عارفان نظرند

چو هست آینه روی دوست حسن صور
برای عکس در آیینه ها همی نگرند

خیال بین که ز جانان وصال می جویند
خبر دهید به باران که جمله بی خبرند

اگر شمال و صبا را روانه گردانم
به آن دیار ره دور او به سر نبرند

بخوان همام دو بیت از حدیث خوش نفسی
که عاشقان سخنش را حیات جان شمرند

گروه عشق که ز اثبات محو در سفرند
به شهر نام و نشان می رسند می گذرند

چو مرغ و ماهی کاندر هوا و آب روند
نشان پی نگذارند ازان که بی اثرند

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir