به جای هر سر مویی گرم بود جانی
فدای خاک کف پای چون تو جانانی

ز جام خویش یکی جرعه در دهانم ریز
مر از آن چه که خضر است و آب حیوانی

کسی که دیده بود نوبهار رویت را
دگر به خاطر او نگذرد گلستانی

میان زلف سیاهت دلم همی گوید
که را بود به جهان در چنین شبستانی

مگر ز باغ بهشت آمدی که در دنیی
برین جمال ندیدیم هیچ انسانی

دلم ز درد تو آسایشی همی یابد
که در دهند نیابد ز هیچ درمانی

مگر که سبز شود کشت زار اومیدم
هراست هر نفس از آب دیده بارانی

نه همچو روی تو باشد گلی به فصل بهار
نه چون همام به وصفت هزار دستانی

«همام تبریزی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir