سوره فتح دعای نصر دعای توسل

خلاصه و رده بندی سنی

هوش مصنوعی: سلطان پس از شنیدن توصیه‌های حکیم، دو نفر را به سمرقند فرستاد تا به زرگری خبر دهند که به دلیل مهارتش، به عنوان زرگر ویژه انتخاب شده است. زرگر با دریافت هدایا و وعده‌های سلطان، از شهر و خانواده‌اش جدا شد و به سوی سلطان رفت، غافل از اینکه سلطان قصد جان او را دارد. در نهایت، سلطان او را به قتل رساند و حکیم به سلطان توصیه کرد که کنیزکی را به زرگر بدهد تا او را تسلی دهد. کنیزک و زرگر شش ماه با هم زندگی کردند تا کنیزک بهبود یافت. سپس سلطان برای زرگر شربتی ساخت که باعث مرگ او شد. کنیزک نیز پس از مرگ زرگر، از عشق و رنج رها شد. متن به موضوعاتی مانند قدرت، فریب، عشق، مرگ و عدالت می‌پردازد.

رده سنی: 16+ متن شامل موضوعات پیچیده‌ای مانند فریب، مرگ و عدالت است که ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر نامناسب باشد. همچنین، مفاهیم عمیق عشق و رنج نیاز به درک و تجربه بیشتری دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

چون که سلطان از حکیم آن را شنید
پند او را از دل و جان برگزید

پس فرستاد آن طرف یک دو رسول
حاذقان و کافیان بس عدول

تا سمرقند آمدند آن دو امیر
پیش آن زرگر ز شاهنشه بشیر

کی لطیف استاد کامل معرفت
فاش اندر شهرها از تو صفت

نک فلان شه از برای زرگری
اختیارت کرد، زیرا مهتری

اینک این خلعت بگیر و زر و سیم
چون بیایی، خاص باشی و ندیم

مرد مال و خلعت بسیار دید
غره شد، از شهر و فرزندان برید

اندر آمد شادمان در راه مرد
بی‌خبر کان شاه قصد جانش کرد

اسب تازی برنشست و شاد تاخت
خون‌بهای خویش را خلعت شناخت

ای شده اندر سفر با صد رضا
خود به پای خویش تا سوء القضا

در خیالش ملک و عزو مهتری
گفت عزرائیل رو آری بری

چون رسید از راه آن مرد غریب
اندر آوردش به پیش شه طبیب

سوی شاهنشاه بردندش به ناز
تا بسوزد بر سر شمع طراز

شاه دید او را، بسی تعظیم کرد
مخزن زر را بدو تسلیم کرد

پس حکیمش گفت کی سلطان مه
آن کنیزک را بدین خواجه بده

تا کنیزک در وصالش خوش شود
آب وصلش دفع آن آتش شود

شه بدو بخشید آن مه روی را
جفت کرد آن هر دو صحبت جوی را

مدت شش ماه می‌راندند کام
تا به صحت آمد آن دختر تمام

بعد از آن از بهر او شربت بساخت
تا بخورد و پیش دختر می‌گداخت

چون ز رنجوری جمال او نماند
جان دختر در وبال او نماند

چون‌که زشت و ناخوش و رخ زرد شد
اندک‌اندک در دل او سرد شد

عشق‌هایی کز پی رنگی بود
عشق نبود، عاقبت ننگی بود

کاش کان هم ننگ بودی یک سری
تا نرفتی بر وی آن بد داوری

خون دوید از چشم همچون جوی او
دشمن جان وی آمد روی او

دشمن طاووس آمد پر او
ای بسی شه را بکشته فر او

گفت من آن آهوم کز ناف من
ریخت این صیاد خون صاف من

ای من آن روباه صحرا کز کمین
سر بریدندش برای پوستین

ای من آن پیلی که زخم پیل بان
ریخت خونم از برای استخوان

آن که کشتستم پی مادون من
می‌نداند که نخسبد خون من

بر من است امروز و فردا بر وی است
خون چون من کش چنین ضایع کی است؟

گر چه دیوار افکند سایه‌ی دراز
باز گردد سوی او آن سایه باز

این جهان کوه است و فعل ما ندا
سوی ما آید نداها را صدا

این بگفت و رفت در دم زیر خاک
آن کنیزک شد ز عشق و رنج پاک

زان که عشق مردگان پاینده نیست
زان که مرده سوی ما آینده نیست

عشق زنده در روان و در بصر
هر دمی باشد ز غنچه تازه‌تر

عشق آن زنده گزین کو باقی است
کز شراب جان‌فزایت ساقی است

عشق آن بگزین که جمله‌ی انبیا
یافتند از عشق او کار و کیا

تو مگو ما را بدان شه بار نیست
با کریمان کارها دشوار نیست

مولوی

چون که سُلطان از حکیم آن را شَنید
پَندِ او را از دل و جان بَرگُزید

پَس فرستاد آن طَرَف یک دو رَسول
حاذِقان و کافیانِ بَسْ عُدول

تا سَمَرقَند آمدند آن دو امیر
پیشِ آن زَرگر زِ شاهَنْشَه بَشیر

کِی لَطیفْ اُستادِ کامِلْ مَعرِفَت
فاش اَنْدَر شهرها از تو صِفَت

نَکْ فُلان شَهْ از برایِ زَرگَری
اِخْتیارت کرد، زیرا مِهْتَری

اینَک این خِلْعَتِ بگیر و زَرّ و سیم
چون بیایی، خاص باشیّ و نَدیم

مَردْ مال و خِلْعَتِ بسیار دید
غِرِّه شُد، از شهر و فرزندانْ بُرید

اَنْدَر آمد شادمان در راهْ مَرد
بی‌خَبَر کان شاهْ قَصدِ جانْش کرد

اسبِ تازی بَرنِشَست و شادْ تاخت
خون‌بَهایِ خویش را خِلْعَت شِناخت

ای شُده اَنْدَر سَفَر با صد رِضا
خود به پایِ خویشْ تا سوءُ الْقَضا

در خیالَش مُلْک و عِزّو مِهْتَری
گفت عزرائیل رو آری بَری

چون رَسید از راهْ آن مَردِ غَریب
اَندَر آوَرْدَش به پیشِ شَهْ طَبیب

سویِ شاهَنشاه بُردَنْدَش به ناز
تا بِسوزَد بر سَرِ شمعِ طِراز

شاه دید او را، بَسی تَعظیم کرد
مَخْزَنِ زَر را بِدو تَسْلیم کرد

پس حکیمَش گفت کِی سُلطانِ مِهْ
آن کَنیزَک را بِدین خواجه بِدِهْ

تا کَنیزک در وِصالَش خَوش شود
آبِ وَصلَش دَفْعِ آن آتش شود

شَهْ بِدو بَخشید آن مَهْ روی را
جُفت کرد آن هر دو صُحبَت جوی را

مُدّتِ شش ماه می‌رانْدَند کام
تا به صِحَّت آمد آن دختر تمام

بعد از آن از بَهرِ او شَربَت بِساخت
تا بِخورْد و پیشِ دختر می‌گُداخت

چون زِ رَنجوریْ جَمالِ او نَمانْد
جانِ دختر در وَبالِ او نَمانْد

چون‌که زشت و ناخوش و رُخْ زَرد شُد
اندک‌اندک در دلِ او سَرد شُد

عشق‌هایی کَزْ پِیِ رَنگی بُوَد
عشقْ نَبْوَد، عاقِبَت نَنگی بُوَد

کاش کان هم نَنگ بودی یک سَری
تا نَرَفتی بر وِیْ آن بَد داوَری

خون دَوید از چَشمِ همچون جویِ او
دُشمنِ جانِ وِیْ آمد رویِ او

دُشمنِ طاووس آمد پَرِّ او
ای بَسی شَهْ را بِکُشته فَرِّ او

گفت من آن آهُوَم کَز نافِ من
ریخت این صَیّادْ خونِ صافِ من

ای من آن روباهِ صَحرا کَز کَمین
سَر بُریدَنْدَش برایِ پوستین

ای من آن پیلی که زَخْمِ پیلْ بان
ریخت خونَم از برایِ استخوان

آن کِه کُشْتَسْتَم پِیِ مادونِ من
می‌نَدانَد که نَخُسبَد خونِ من

بر من است امروز و فردا بر وِیْ است
خونِ چون من کَش چُنین ضایع کِی است؟

گَر چه دیوار اَفْکَنَد سایه‌یْ دراز
باز گردد سویِ او آن سایه باز

این جهانْ کوه است و فِعلِ ما نِدا
سویِ ما آید نِداها را صَدا

این بِگُفت و رفت در دَمْ زیرِ خاک
آن کَنیزَک شُد زِ عشقْ و رنجْ پاک

زان که عشقِ مُردگانْ پایَنده نیست
زان که مُرده سویِ ما آینده نیست

عشقِ زنده در رَوان و در بَصَر
هر دَمی باشد زِ غُنچه تازه‌تَر

عشقِ آن زنده گُزینْ کو باقی است
کَز شَرابِ جانْ‌فَزایَت ساقی است

عشقِ آن بُگزین که جُمله‌یْ اَنْبیا
یافتند از عشقِ او کار و کیا

تو مگو ما را بِدان شَهْ بار نیست
با کَریمانْ کارها دشوار نیست

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir