دی سؤآلی کرد سایِل مَر مرا
زان که عاشق بود او بر ماجَرا

گفت نکته‌یْ اَلرِّضا بِالْکُفْرِ کُفْر
این پَیَمبَر گفت و گفتِ اوست مُهْر

باز فرمود او که اَنْدَر هر قَضا
هر مُسلمان را رِضا باید رِضا

نه قَضایِ حَق بُوَد کُفر و نِفاق؟
گَر بِدین راضی شَوَم باشد شِقاق

وَرْ نِیَم راضی بُوَد آن هم زیان
پَس چه چاره باشدم اَنْدَر میان؟

گُفتَمَش این کُفر مَقْضی نه قَضاست
هست آثارِ قَضا این کُفر راست

پَس قَضا را خواجه از مَقْضی بِدان
تا شِکالَت دَفْع گردد در زمان

راضی اَم در کُفر زان رو که قَضاست
نه ازین رو که نِزاع و خُبْثِ ماست

کُفر از رویِ قَضا هم کُفر نیست
حَقْ را کافِر مَخوان این جا مَایست

کُفرْ جَهْل است و قَضایِ کُفرْ عِلْم
هر دو کِی یک باشد آخِر حِلْم و خِلْم؟

زشتیِ خَطْ زشتیِ نَقّاش نیست
بلکه از وِیْ زشت را بِنْمودنی‌ست

قُوَّت نَقّاش باشد آن کِه او
هم تواند زشت کردن هم نِکو

گَر کَشانَم بَحثِ این را من بِساز
تا سؤال و تا جواب آید دراز

ذوقِ نکته‌یْ عشق از من می‌رَوَد
نَقْشِ خِدْمَتْ نَقْشِ دیگر می‌شود