هین عُزَیْرا دَر نِگَر اَنْدَر خَرَت
که بِپوسیدَه‌ست و ریزیده بَرَت

پیشِ تو گِرْد آوَریم اَجْزاش را
آن سَر و دُمّ و دو گوش و پاش را

دستْ نه و جُزو بَرهَم می‌نَهَد
پاره‌ها را اجتماعی می‌دَهَد

دَر نِگَر در صَنْعَتِ پاره‌زَنی
کو هَمی‌دوزَد کُهُن بی‌سوزنی

ریسمان و سوزنی نه وَقتِ خَرْز
آن چُنان دوزَد که پیدا نیست دَرْز

چَشمْ بُگْشا حَشْر را پیدا بِبین
تا نَمانَد شُبْهه‌اَت در یَوْمِ دین

تا بِبینی جامِعی‌اَم را تَمام
تا نَلَرْزی وَقتِ مُردن زِ اهْتِمام

هم چُنان که وَقتِ خُفتن ایمِنی
از فَواتِ جُمله حِسْ‌هایِ تَنی

بر حَواسِ خود نَلَرزی وَقتِ خواب
گَرچه می‌گردد پَریشان و خَراب

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir