یکی با کهنسال رنجورگفت
که دادی به میراث خور مال مفت

به صد عجز و زاری ز خواهندگان
دربغ آمدت قرص نانی از آن

ندادی پشیزی به مزدور خویش
نه بردن توانیش در گور خویش

نه خود خوردی و نه خوراندی به کس
نهادی و بر ناقه بستی جرس

به یک عمر بر زر زدی قفل و بند
کنون می گذاری که مردم برند

عجب دارم از کار و بار تو من
جدا کرده ای حصّهٔ خود کفن

ازین قسمت افتاده ای در وبال
که حسرت تو بردی و بیگانه مال