تا یکی مِهْمان دَر آمَد وَقتِ شب
کو شنیده بود آن صیتِ عَجَب

از برایِ آزمون می‌آزْمود
زان که بَسْ مَردانه و جانْ سیر بود

گفت کم گیرم سَر و اِشْکَمبه‌یی
رفته گیر از گنجِ جان یک حَبّه‌یی

صورتِ تَن گو بُرو من کیستم
نَقْشْ کَم نایَد چو من باقیسْتَم

چون نَفَخْتُ بودم از لُطْفِ خدا
نَفْخِ حَق باشم زِ نایِ تَنْ جُدا

تا نَیُفتَد بانگِ نَفْخَش این طَرَف
تا رَهَد آن گوهر از تَنْگین صَدَف

چون تَمَنّوا مَوْت گفت ای صادقین
صادقم جان را بَراَفْشانَم بَرین