تیری کز آن دو غمزه پرفن برون جهد
تنها نه از دلم که ز آهن برون جهد

هر ساعتی به موج دگرگون در اوفتم
از سیل دیده ام که ز دامن برون جهد

زین سان که در شکنجه هجران در افتاده ام
بیم است جان خسته که از تن برون جهد

هر صبح و شام کلّه ببندد بر آسمان
این دود آه من که ز روزن برون جهد

گفتم حدیثی از دهن خویشتن بگوی
گفت این سخن کی از دهن من برون جهد

صبح است و مهر دم زده زین صحن دودناک
مانند شعله که ز [روزن] گلخن برون جهد

جان پرورد نسیم که از زلف او وزد
چون باد صبحدم که ز گلشن برون جهد

ساقی بگو به بلبل تا برکشد نوا
باشد که زاغ غم ز نشیمن برون جهد

زان سان گداخته ست ز هجران او جلال
کز لاغری ز چشمه سوزان برون جهد