پَرّ طاووسَت مَبین و پایْ بین
تا که سُؤءُ الْعَیْن نَگْشایَد کَمین

که بِلَغْزَد کوه از چَشمِ بَدان
یُزْلِقونَکْ از نُبی بَر خوان بِدان

اَحمَدِ چون کوه لَغْزید از نَظَر
در میانِ راهْ بی‌گِلْ بی‌مَطَر

در عَجَب دَرمانْد کین لَغْزِش زِ چیست؟
من نَپِنْدارم که این حالت تَهی‌ست

تا بِیامَد آیَت و آگاه کرد
کان زِ چَشمِ بَد رَسیدَت وَزْ نَبَرد

گَر بُدی غیرِ تو دَردَم لا شُدی
صَیْدِ چَشم و سُخْرهٔ اِفْنا شُدی

لیکْ آمد عِصْمَتی دامَن‌کَشان
وین که لَغْزیدی بُد از بَهْرِ نِشان

عِبْرَتی گیر اَنْدَر آن کُهْ کُن نِگاه
بَرگِ خود عَرضه مَکُن ای کَم زِ کاه

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir