بسوی وطن باز گشتند یاران
خروشان چه رعد، اشکباران چه باران

چه لاله فروزان و چون شمع سوزان
ز داغ غم و دوری گلعذاران

چمن شد پر از قمری شورش انگیز
بر آمد ز گلشن نوای هزاران

نوای حجازی ز هر سو بپا شد
ز شور عراقیّ آن سوگواران

گروهی اسیر غم نوجوانان
گروهی زمین گیر آن شهسواران

بلعید، پرورده هر یک جوانی
ولی شام شد صبح امیدواران

چه بر آستان رسالت رسیدند
ز کف شد قرار دل بی قراران

چه برگ خزان ریخته از چپ و راست
باشک روان همچه ابر بهاران

بسر بسکه خاک مصیبت فشاندند
حرم گشت چون کلبۀ خاکساران

مهین بانوی خلوت کبریائی
بگفت ای سر و سرور تاجداران

ز کوی حسین تو دارم پیامی
که برده است هوش از سر هوشیاران

لبش خشک و تن غرقۀ لجۀ خون
سرش روی نی رهبر رهسپاران

پس از زخم های فراوان کاری
نگویم چه کردند آن نابکاران

به پیرامنش نونهالان نامی
چگویم ز جانان و آن جان نثاران

گر از بانوان نبوت بگویم
دل سنگ گرید بر آن داغداران

ز بیداد گردون دل بانوان خون
چه رفتند در محفل میگساران

گر از سختی ما بخواهی نشانه
بود شانۀ من یکی از هزاران