هوش مصنوعی: این شعر عاشقانه و عرفانی، بیانگر درد و سوزش عاشق برای معشوق است. شاعر از ناله‌های شبانه، سوختن در آتش عشق و بی‌پروایی معشوق می‌گوید. او از خاک پای معشوق به عرش و کرسی می‌رسد و آستینش را بوسه‌گاه خسروان دین می‌داند. عشق عالم‌سوزش باعث شده تا آهش به آسمان برسد و چشم بینایش جز معشوق را نبیند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مضامین عاشقانه و عرفانی عمیق است که درک آن برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال دشوار است. همچنین، برخی از مفاهیم مانند سوزش عشق و ناله‌های شبانه ممکن است برای گروه‌های سنی پایین نامناسب باشد.

شمارهٔ ۱۸۷

ماه من چون آگهی از ناله شبهای من
رحمتی کن بر دل بیچاره شیدای من

زآتش سودایت ای شمع جهان افروز دل
سوختم پروانه وار و نیستت پروای من

گر ز روی لطف خاکپای خود خوانی مرا
عرش و کرسی تاج سر سازند خاکپای من

آستینم بوسه جای خسروان دین بود
گر ز خاک آستان خویش سازی جای من

گر رود از دست من سرمایه سود دو کون
کم نخواهد شد ز جان سوخته سودای من

آبروئی میبرم از سجده خاک درت
تا شناسد روز محشر هر کسی سیمای من

آشنائی کرد با من عشق عالم سوز او
کله بر افلاک بندد آه دودآسای من

تا ز خاکپای تو روشن شده چشم حسین
جز تو در عالم ندیده دیده بینای من
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.