الا ای گوهر بحر مصفا
که در عالم توئی پنهان و پیدا

وجودت بهر اظهار کمالات
چو از غیب هویت شد هویدا

برای جلوه عشق جهانسوز
بسی آئینه ها کردی ز اشیاء

ز هر آئینه دیداری نمودی
بهر چشمی در او کردی تماشا

جهان آسوده در کتم عدم بود
برآوردی ز عالم شور و غوغا

گهی با جان مجنون عشق بازی
گهی دلها بری با حسن لیلا

تو هم عشقی و معشوقی و عاشق
تو هم دردی و هم اصل مداوا

توئی پیرایه معشوق دلبر
توئی سرمایه عشاق شیدا

نیاز وامق بیچاره از تست
هم از تو عشوه ها و ناز عذرا

بچشم عارفانت می نماید
جهان جمله تن و تو جان تنها

ولیکن عاشقان با دیده دوست
جهان گم دیده در نور تجلا

شناسندت بفردانیت امروز
که حاجت نیست ایشانرا بفردا

سخن مستانه میگوید حسینت
که دادش ساقی عشق تو صهبا

منم معذور ای عشق ار بگویم
چو چشمم گشت در نور تو بینا
که در عالم نمی بینم بجز یار
و ما فی الدار غیرالله دیار

چو شاه عشق مطلق رایت افراخت
ز صحرای عدم لشگر روان ساخت

بمیدان شهادت روی آورد
ز ملک غیب چون رایت برافراخت

خزینه خانه اسم و صفت را
چو در بگشاد و خلق کون بنواخت

بحسن خود تجلی کرد اول
که میبایست گوی عاشقی باخت

دل عشاق را از آتش شوق
چو زر خالص اندر بوته بگداخت

شهنشه را در این جلباب صورت
بوحدت هیچکس چون یار نشناخت

در این عالم برای سلب روپوش
ز عشق آوازه یغما درانداخت

صور چون گشت زایل جان عاشق
دل از اغیار بهر یار پرداخت

چو تیغ غیرت آن شاه یگانه
برای کشتن بیگانه می آخت

حسین آن دید و در میدان معنی
سمند بادپا زینگونه میتاخت
که در عالم نمی بینم بجز یار
و ما فی الدار غیرالله دیار

چو با عشق جمالت یار گشتم
بجان خویشتن اغیار گشتم

چو دیدم هستی جاوید مطلق
من از هستی خود بیزار گشتم

مقام از آشیان عشق کردم
مقیم خانه خمار گشتم

گشادم پر و بال جان چو عنقا
بکوه قاف چون طیار گشتم

زمانی در پس ظل خیالات
چو خفته بسته بیزار گشتم

چو خورشید جمالت تافت بر من
از آن خواب گران بیدار گشتم

به بوئی گشته عمری قانع از گل
سراسیمه بگرد خار گشتم

چو گلزار جمال خود نمودی
چو بلبل بر رخ گل زار گشتم

کجا در چشم من آیند اغیار
چو با عشق تو یار غار گشتم

چو دیدم عیسی دلخسته گانی
من آشفته دل و بیمار گشتم

چو با هستی مقید بودم اول
بگرد هر دری بسیار گشتم

چو حلقه پیش در خود را بمانده
ندیدم خلوت اسرار گشتم

حسین آسا اگر گویم عجب نیست
چو از دیدار برخوردار گشتم
که در عالم نمی بینم بجز یار
و ما فی الدار غیرالله دیار

بیا ای قبله اهل معانی
که تو جان همه خلق جهانی

جهان را زندگی از تست زیرا
همه عالم تن و در وی تو جانی

تو جانی لیک از جسمی منزه
تو ماهی لیک اندر لامکانی

تو در پنهانی خویشی هویدا
تو در عین هویدائی نهانی

تو مستوری ز چشم اهل غفلت
اگر چه پیش اهل دل عیانی

ز قدوسی خود برتر ز عقلی
ز صبوحی برون از هر گمانی

جهان پر آیت حسن تو لیکن
چنین آیات خواندن تو توانی

ز خود فانی شو ای دل در ره عشق
که تا یابی بقای جاودانی

صدفهای قوالب چون شکستی
نماید گوهر بحر معانی

چو اندر عشق محو یار باشی
شناسی اینک او را نیست ثانی

جمالش چون بچشم او ببینی
بگوئی هم بطور ترجمانی
که در عالم نمی بینم بجز یار
و مافی الدار غیرالله دیار

بیا ای برده آرام و قرارم
که من بی تو سر عالم ندارم

بسوزد عالم و آدم بیکبار
اگر آهی ز سوز دل برآرم

شب دوشینه در خمخانه عشق
ز درد درد میدادی عقارم

بده امروز جام دیگر ایدوست
که از دردی دردت در خمارم

تو ای عذرا چو از چشمم برفتی
من وامق چگونه خون نبارم

مرا معذور دار ای مردم چشم
بخون دل همی شوید عذارم

مرا ای عشق برگیر از میانه
که تا دلدار آید در کنارم

گر از بیگانه و خویشم برآری
چه غم دارم توئی خویش و تبارم

گر از شادی عالم بی نصیبم
چه غم چون هست دردت غمگسارم

ز غم شاید که مستانه بگویم
چو از نور تجلی مست یارم
که در عالم نمی بینم بجز یار
و مافی الدار غیرالله دیار

بیا ساقی که از عشق تو مستم
ز مستی رفت دین و دل ز دستم

بلی مستی من مستور نبود
که من سرمست صهبای الستم

چگونه برنخیزم از سر عقل
چو در خمخانه عشقت نشستم

چو تو یکبار روی خود نمودی
دو چشم از دیدن غیر تو بستم

بسوزان هستی من زاتش عشق
اگر دانی که یکدم بی تو هستم

چو نور هستی مطلق بدیدم
ز قید هستی خود باز هستم

منم پنجاه ساله عاشق ایماه
چو ماهی کی بود پروای شستم

نخواهم جست غیر قید عشقت
بچستی چون ز جوی عقل جستم

من دلخسته ضربتها چشیدم
ولی هرگز دل مردم نخستم

بلند است اختر اقبال و بختم
که بر درگاه تو چون خاک هستم

حسین آسا بگویم بی تحاشا
چو از جام تجلای تو مستم
که در عالم نمی بینم بجز یار
و ما فی الدار غیرالله دیار

زهی جانی که جانانش تو باشی
خوشا دردی که درمانش تو باشی

قدم سازند از سر عاشقانت
در آن راهی که پایانش تو باشی

بزخم تیغ دشمن طالب دوست
کجا میرد اگر جانش تو باشی

خلیل الله زاتش کی هراسد
چو در آتش نگهبانش تو باشی

چرا یوسف به تنگ آید ز زندان
چو راحت بخش زندانش تو باشی

همیشه عاقبت محمود باشد
در آن کاری که سامانش تو باشی

نباشد میل شاهی دو عالم
گدائی را که سلطانش تو باشی

بعالم کی نظر اندازد آن کس
که نور چشم گریانش تو باشی

چو پروانه چرا عاشق نسوزد
اگر شمع شبستانش تو باشی

چو جانان خلوتی در جان گزیند
دلا باید که دربانش تو باشی

چو عید اکبر ار دیدار یابی
به تیر عشق قربانش تو باشی

اگر فرمان بجانبازی کند دوست
غلام بنده فرمانش تو باشی

حسین از عشق هر ساعت بگوید
اگر یار سخندانش تو باشی
که در عالم نمی بینم بجز یار
وما فی الدار غیرالله دیار