هوش مصنوعی: این متن یک شعر عرفانی است که به زیبایی‌های الهی و تجلی آن در جهان می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که حسن و جمال الهی در تمام ذرات جهان نمایان است و هر لحظه به شکلی جدید خود را نشان می‌دهد. این تجلیات باعث شده‌اند که برخی مؤمن و برخی دیگر به دین دیگری گرایش پیدا کنند. متن همچنین به وحدت وجود و نقش انسان به عنوان آینه‌ای از اسماء و صفات الهی اشاره دارد و تأکید می‌کند که همه چیز از ذات الهی سرچشمه گرفته است.
رده سنی: 18+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن به بلوغ فکری و آشنایی با مباحث عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی از مفاهیم مانند وحدت وجود و تجلی الهی ممکن است برای مخاطبان جوانتر پیچیده باشد.

شمارهٔ ۳۸

ای حسن ترا عالم و آدم شده مجلا
روی تو بذرات جهان کرده تجلی

هر لحظه کنی جلوه دیگر پی نظار
زان جلوه یکی مؤمن و دیگر شده ترسا

بی نور تو عالم همه در ظلمت نابود
ای رحمت عالم تو شده محیی موتی

دیدیم عیان مهر رخت از همه ذرات
زان روی شدیم از همه رو واله و شیدا

ما آینه جمله اسما و صفاتیم
بنموده ز ما عکس همه اسم و مسمی

هم ذات قدیمیم و هم اوصاف کمالش
هم مرکز و نه دایره چرخ معلی

هم عالم و هم خالق و قیوم دوعالم
هم عالم و حی و شنوائیم و توانا

هم وحدت و هم کثرت وهم مظهرو ظاهر
هم موسی و هم عیسی و هم دیر کلیسا

هم گبر و یهودیم گه قیدو اسیری
هم مؤمن آزاده ز دنیا و ز عقبی
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن (هزج مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۳۷
گوهر بعدی:شمارهٔ ۳۹
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.