هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه بیانگر عشق عمیق شاعر به معشوق است که زیبایی‌های چهره و لب‌های معشوق را به ماه و یاقوت تشبیه می‌کند. شاعر از سال‌ها رنج عشق و دل‌باختگی می‌گوید و شکرانه این عشق را هنوز در جان خود احساس می‌کند.
رده سنی:
16+
این شعر دارای مفاهیم عاشقانه عمیق و استعاره‌های ادبی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال قابل درک نباشد. همچنین، درک زیبایی‌شناسی و احساسات بیان شده در شعر نیاز به بلوغ فکری و عاطفی دارد.
شمارهٔ ۱۸۵
جانا رخ تو ماه زر افشان منست
میگون لب تو لعل درخشان منست
عمریست که تا خون دلم لعل تو دید
شکرانه آن هنوز بر جان منست
میگون لب تو لعل درخشان منست
عمریست که تا خون دلم لعل تو دید
شکرانه آن هنوز بر جان منست
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۸۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۸۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
