هوش مصنوعی:
در این شعر، شاعر از بت یا معشوقه‌ای سخن می‌گوید که چهره‌اش مانند بهار و باغ زیباست، اما اثری از غم یا زخم (چشم زخم) بر چهره‌اش دیده می‌شود. این اثر سیاه بر سفیدی چهره‌اش، مانند زاغی است که بر گل تر نشسته باشد.
رده سنی:
15+
این شعر دارای مفاهیم عاشقانه و نمادین است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و تصاویر پیچیده مانند 'چشم زخم' و 'زاغ بر گل تر' نیاز به سطحی از بلوغ فکری و تجربه دارد.
شمارهٔ ۶۱۷
آن بت که بود رخش بهارو باغی
بر چهره نهاد چشم زخمش داغی
آن داغ سیاه بر سپیدی رخش
چون بر گل تر نشسته دیدم زاغی
بر چهره نهاد چشم زخمش داغی
آن داغ سیاه بر سپیدی رخش
چون بر گل تر نشسته دیدم زاغی
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۶۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۶۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
