ای جوادی که بتو بحر و سحاب
ننویسند بجز بنده خطاب

آن کریمی تو که از غایت جود
از ستاننده ترا بیش شتاب

هر سؤالی که ز تو شاید کرد
داد آنرا کف را د تو جواب

زیر دست تو قدر همچو عنان
زیر پای تو فلک همچو رکاب

شکر تشریف نخواهم گفتن
عقل داند که همین است صواب

شکر خورشید که گفته است ز نور
منت قطره که دارد زسحاب

بعد از این هر چه برومند شود
بردرخت سخنم از هر باب

باشد از دولت تو زانکه نهال
تو نشاندستی و دادستی آب

جاودان در شرف و جاه بزی
وز فلک کام دل خویش بیاب

حشمت و جاه تو برتر زقیاس
مدت عمر تو افزون ز سحاب