نگارم عنبر از مه مینماید
ز سنبل شکل خرگه مینماید

رخ همچون مه او در شب زلف
دل گمگشته را ره مینماید

غلام آنرخم کش خط دمیدست
که اکنون خود یکی ده مینماید

بپیش روی تومه کیست باری
دم طاوس صد مه مینماید

گل از تو بو برد پس آورد رنگ
ازینش عمر کوته مینماید

خیالت داشت حس العهد آخر
که ما را روی گه گه مینماید

بجانی یک نگه، لیکن بآنشرط
که جان بستاند آنگه مینماید