هوش مصنوعی:
شاعر از رنج‌های ناشی از دوستی با افراد ناباب و احساس تنهایی عمیق خود می‌گوید. او به‌حدی آسیب دیده که حتی یادآوری تنهایی نیز برایش دردناک است و در نهایت، با وجود تلاش‌هایش، تنها سیاهی و ناامیدی را تجربه کرده است.
رده سنی:
16+
متن حاوی مفاهیم عمیق عاطفی مانند ناامیدی، رنج و تنهایی است که درک آن‌ها برای مخاطبان جوان‌تر دشوار بوده و ممکن است بر روحیه آن‌ها تأثیر منفی بگذارد.
شمارهٔ ۱۱۷
از بس که زالفت خسان خون خوردم
تنهایی را چو یاد کردم مردم
تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم
با خود بختی سیه تر از شب بردم
تنهایی را چو یاد کردم مردم
تا سایه بنا شدم بهر جا رفتم
با خود بختی سیه تر از شب بردم
وزن: مفعول مفاعیل مفاعیل فعل (وزن رباعی)
قالب: رباعی
تعداد ابیات: ۲
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
