اَبوالنَّجم احمد بن قوس بن احمد منوچهری دامغانی (در گذشته به سال ۴۳۲ هجری) معروف به منوچهری از شعرای طراز اول قرن پنجم هجری و اهل دامغان بود اما دولتشاه مولد او را بلخ دانسته است. در کتب تذکره او را شصت گله و شصت کُله لقب داده اند. گویا علت اشتهار منوچهری با این لقب در نزد تذکره نویسان، اشتباه این شاعرست با الدین احمد بن منوچهر شصت کُله که از شعرای قرن ششم بود .
تخلص خود را از نام نخستین ممدوح خود فلکالمعالی منوچهر بن قابوس بن وُشمگیر پنجمین حکمران زیاری گرفتهاست. بازتاب عناصر طبیعی نظیر رنگ، صوت و عناصر بویایی در آثار منوچهری چشمگیر است. هرچند منوچهری اولین سرایندهٔ ایرانی نیست که از سرایندگان عرب متأثر شدهاست، با وجود این، شاید در میان سرایندگان فارسیزبانِ پیش از خود یا معاصرانش هیچ کس به اندازهٔ او از ادبیات عرب تأثیر نپذیرفته باشد.
در ویکی پدیا بیشتر بخوانید