بهار بهار دهاتی شب که آرام‌تر از پلک تو را می‌بندم غزلی چون خود شما زیبا اما من آن مورم که همواره به دنبال رسیدن بود از هر طرف نرفته به بن بست می‌رسیم خوشا هر آنچه که تو باغ باغ می‌خواهی این سیب که ناچیده به دامان تو افتاد بارانی گفتگو شب‌های شعر خوانی من بی فروغ نیست دلم برای خودم تنگ می‌شود او سرسپرده می‌خواست من دل‌سپرده بودم امشب ز پشت ابرها بیرون نیامده ماه کجا دنبال مفهومی برای عشق می‌گردی؟ این غزل‌ها همه جان پارهٔ دنیای منند خسته آن بهاری باغ‌ها و این بیابانی زمستان هی مترسک کلاه را بردار نیستی شاعر که تا معنای حافظ را بدانی من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم در آتش تو زاده شد ققنوس شعر من خون هر آن غزل که نگفتم به پای تست آیینه در جواب من باز سکوت می‌کند گل‌های بی شمیم به وجدم نمی‌کشند ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم حیف انسانم و می‌دانم تا همیشه تنها هستم در این زمانه بی های و هوی لال پرست