عشق آمد و کاشانه جان و تن سوخت
از آتش او خانه مرد و زن سوخت
ابری برخواست ناگه و برقی جست
صد خانه به سیل رفت و صد خرمن سوخت

پنجه‌ی سردِ باد در اندیشه‌ی گزندی نیست
من اما هراسانم:
گویی بانوی سیه‌جامه
فاجعه را
پیشاپیش
بر بامِ خانه می‌گرید.

و پنجه‌ی بی‌خیالِ باد
در این انبانِ خالی
در جُستجوی چیزی‌ست.

۱۳۳۸