و من كتاب له عليه‌السلام إلى زياد ابن أبيه و هو خليفة عامله عبد الله بن عباس على البصرة و عبد الله عامل أمير المؤمنين يومئذ عليها و على كور الأهواز و فارس و كرمان و غيرها
20 و از نامۀ آن حضرت است به زياد بن ابيه و او در بصره نايب عبد اللّه پسر عباس بود، و عبد اللّه از جانب على (عليه السلام) در اهواز و فارس و كرمان حكومت داشت.

وَ إِنِّي أُقْسِمُ بِاللَّهِ قَسَماً صَادِقاً لَئِنْ بَلَغَنِي أَنَّكَ خُنْتَ مِنْ فَيْءِ اَلْمُسْلِمِينَ شَيْئاً صَغِيراً أَوْ كَبِيراً لَأَشُدَّنَّ عَلَيْكَ شَدَّةً تَدَعُكَ قَلِيلَ اَلْوَفْرِ ثَقِيلَ اَلظَّهْرِ ضَئِيلَ اَلْأَمْرِ وَ اَلسَّلاَمُ
و همانا من به خدا سوگند مى‌خورم، سوگندى راست. اگر مرا خبر رسد كه تو در فيىء مسلمانان اندك يا بسيار خيانت كرده‌اى، چنان بر تو سخت گيرم كه اندك مال مانى و در مانده به هزينۀ عيال، و خوار و پريشانحال، و السلام

«نهج البلاغه»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir