وَ حَكَى عَنْهُ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ اَلْبَاقِرُ عليهماالسلام أَنَّهُ قَالَ
و ابو جعفر محمد بن على باقر از او (عليه السلام) حكايت كرد كه فرمود:

كَانَ فِي اَلْأَرْضِ أَمَانَانِ مِنْ عَذَابِ اَللَّهِ وَ قَدْ رُفِعَ أَحَدُهُمَا فَدُونَكُمُ اَلْآخَرَ فَتَمَسَّكُوا بِهِ أَمَّا اَلْأَمَانُ اَلَّذِي رُفِعَ فَهُوَ رَسُولُ اَللَّهِ صلى‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم وَ أَمَّا اَلْأَمَانُ اَلْبَاقِي فَالاِسْتِغْفَارُ
دو چيز در زمين مايۀ أمان از عذاب خدا بود، يكى از آن دو برداشته شد پس ديگرى را بگيريد و بدان چنگ زنيد: امّا امانى كه برداشته شد رسول خدا (صلّى اللّه عليه و آله) بود. و امّا امانى كه مانده است آمرزش خواستن است

قَالَ اَللَّهُ تَعَالَى وَ مٰا كٰانَ اَللّٰهُ لِيُعَذِّبَهُمْ وَ أَنْتَ فِيهِمْ وَ مٰا كٰانَ اَللّٰهُ مُعَذِّبَهُمْ وَ هُمْ يَسْتَغْفِرُونَ
خداى تعالى فرمايد «و خدا آنان را عذاب نمى‌كند حالى كه تو در ميان آنانى و خدا عذابشان نمى‌كند حالى كه آمرزش مى‌خواهند»

قال الرضي و هذا من محاسن الاستخراج و لطائف الاستنباط
و اين از نيكوتر لطايف معنى را برون آوردن است و ظرافت سخن را آشكار كردن.