وَ قَالَ عليه‌السلام وَ قَدْ تُوُفِّيَ سَهْلُ بْنُ حُنَيْفٍ اَلْأَنْصَارِيُّ بِالْكُوفَةِ بَعْدَ مَرْجِعِهِ مَعَهُ مِنْ صِفِّينَ وَ كَانَ أَحَبَّ اَلنَّاسِ إِلَيْهِ لَوْ أَحَبَّنِي جَبَلٌ لَتَهَافَتَ
سهل پسر حنيف أنصارى پس از بازگشت از صفّين در كوفه مرد، و امام او را از هركس بيشتر دوست مى‌داشت فرمود: اگر كوهى مرا دوست بدارد در هم فرو ريزد

معنى ذلك أن المحنة تغلظ عليه فتسرع المصائب إليه و لا يفعل ذلك إلا بالأتقياء الأبرار و المصطفين الأخيار و هذا مثل قوله عليه‌السلام
و معنى آن اين است كه رنج بر او سخت شود و مصيبتها به سوى او شتاب گيرد. و چنين كار نكنند جز با پاكيزگان نيكوكار و گزيدگان اخيار. و اين مانند فرمودۀ اوست كه: