وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلاً يَضْحَكُ فَقَالَ
و در پى جنازه‌اى مى‌رفت، شنيد مردى مى‌خندد فرمود :

كَأَنَّ اَلْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا كُتِبَ وَ كَأَنَّ اَلْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا وَجَبَ وَ كَأَنَّ اَلَّذِي نَرَى مِنَ اَلْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْكُلُ تُرَاثَهُمْ كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ ثُمَّ قَدْ نَسِينَا كُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِينَا بِكُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ
گويا مرگ را در دنيا بر جز ما نوشته‌اند، و گويا حق را در آن بر عهدۀ جز ما هشته‌اند، و گويى آنچه از مردگان مى‌بينيم مسافرانند كه به زودى نزد ما باز مى‌آيند، و آنان را در گورهاشان جاى مى‌دهيم و ميراثشان را مى‌خوريم، پندارى ما از پس آنان جاودان به سر مى‌بريم. سپس پند هر پند و پند دهنده را فراموش مى‌كنيم و نشانۀ قهر بلا و آفت مى‌شويم