وَ قَالَ عليه‌السلام فِي صِفَةِ اَلْمُؤْمِنِ اَلْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ وَ حُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْراً وَ أَذَلُّ شَيْءٍ نَفْساً يَكْرَهُ اَلرِّفْعَةَ وَ يَشْنَأُ اَلسُّمْعَةَ
در صفت مؤمن فرمود: شادمانى مؤمن در رخسار اوست و اندوه وى در دلش. سينۀ او هرچه فراخ‌تر است و نفس وى هرچه خوارتر. برترى جستن را خوش نمى‌دارد، و شنواندن نيكى خود را به ديگران دشمن مى‌شمارد

طَوِيلٌ غَمُّهُ بَعِيدٌ هَمُّهُ كَثِيرٌ صَمْتُهُ مَشْغُولٌ وَقْتُهُ شَكُورٌ صَبُورٌ مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ سَهْلُ اَلْخَلِيقَةِ لَيِّنُ اَلْعَرِيكَةِ
اندوهش دراز است، همتش فراز. خاموشى‌اش بسيار است، اوقاتش گرفتار، سپاسگزار است، شكيبايى پيشه است، فرو رفته در انديشه است، نياز خود به كس نگويد، خوى آرام دارد، راه نرمى پويد

نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ اَلصَّلْدِ وَ هُوَ أَذَلُّ مِنَ اَلْعَبْدِ
نفس او سخت‌تر از سنگ خارا در راه ديندارى و او خوارتر از بنده در فروتنى و بى آزارى .